Africa Calling
De zon gaat in het Oosten op en dat is hier in de oceaan, een rode bal die omhoog klimt uit de zee. Vanaf de tuin loopt er een dichtbegroeid pad vol met struiken, planten en vlinders naar het strand waar de vissers s’ ochtends hun netten of de dhows (boten) aan het repareren zijn.
Vilanculos ligt in een baai achter de Bazaruto eilanden waardoor er nooit echt golfslag is en het is heerlijk om s’ ochtend’ s op het bootje te zitten dat voor ons huis ligt en te luisteren naar de geluiden van de vogels, het water en het gebabbel van de vissers. Bij laag tij brengt het me een beetje terug naar het Wad, al ben ik een ‘ waldpykje’ zoals ze dat noemen, opgegroeid in de Friese Wouden.
Sinds mijn eerste bezoek aan voormalig Vendaland in het noorden van Zuid-Afrika in 1995 wilde ik steeds weer terug naar Afrika. Ik had het geluk toen in Gerry leerde kennen dat hij best mee wilde. Vele reizen en bezoeken aan Zuidelijk Afrika later, en hier zijn we dan. En wat nu? Ik had me dat eigenlijk nooit zo bedacht voordat we besloten hier dan ook echt te gaan wonen en het is een vraag die me af en toe flink bezig houdt. Ik betrap me er meteen op dat het typisch een (westerse) gedachte is want waarom eigenlijk die vraag, en wat nu? We zijn hier toch,nu? Ik vraag me af of de lokale mensen zichzelf die vraag ook stellen, mijn indruk is van niet.
Mensen vragen mij vaak, wat trekt je zo aan in Afrika? Ik kon dat nooit zo goed onder woorden brengen, en nog steeds vind ik het lastig. Het was een sterk gevoel dat ik terug zou moeten naar dit oeroude continent, iets wat je raakt, een blijvende aantrekkingskracht, misschien een verlangen naar het onbekende en naar een wereld die we in Europa bijna niet meer kennen? Een wereld waar het concept van tijd een heel andere dimensie heeft en krijgt, de Wieg van de Mensheid, de oeroude natuur, met oerbomen en oerbeesten. Maar ook vooral de mensen.
Ik heb altijd bewondering gehad voor de Afrikanen die vaak in hele gewone gesprekjes in de bus, of ergens onderweg, dingen zeiden waarvan ik dacht, goh, daar doen wij allerlei studies over of het lijkt wel alsof wij die wijsheid weer opnieuw moeten leren. Alsof de basis menselijk waarden die in feite iedereen in zich heeft, hier meer zichtbaar waren, eenvoudig maar puurder; bij ons vaak ondergesneeuwd of begraven onder een laag van externe factoren en afleiding zoals een beroep, werk, status of positie of dingen die je doet of gedaan hebt. Het doen en zijn, waar Gerry ook veel aandacht aan besteedt in zijn mindfulness werk.
Ik vind het een mooie gedachte en zie het als een inspiratie voor mijzelf, onszelf en wat we hier proberen te doen met MindWise. Het heeft soms iets ironisch, mindfulness cursussen in Afrika, bij uitstek de plek waar mensen niet gehinderd lijken door tijd, stress of vragen als ‘wat nu’ en ‘wat ga je daar doen’ al betekent dat zeker niet dat er geen zorgen zijn. Maar steeds meer begin ik in te zien dat die gedachte het onderscheid maakt tussen ‘wij’ en ‘zij’ of ‘goed’ en ‘slecht’, iets waartoe we al gauw geneigd zijn de indeling op te maken.
Ubuntu gaat om verbinding zoals eigenlijk alles in het leven, en alleen al door hier te zijn en te leven maakt je steeds bewuster hoe alles met elkaar verbonden is maar ook hoe onze/ mijn manier van denken werkt en ook hoe het vooral soms niet werkt. Afrika voelt soms als een spiegel en de ene dag zie je er mooier uit dan de andere.
Ik vind het een mooie gedachte via Mindwise te kunnen proberen een stukje invulling te geven aan die verbinding, op welke manier dan ook. Aan inspiratie in elk geval geen gebrek!
